Forum Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 7 w Łodzi.

Uczeni zajmujący się badaniem wpływu rodzicielskiego stylu wychowania na osobowość dziecka i trwałość satysfakcjonującej obie strony więzi uzyskują zgodne wyniki.
Wyróżniają trzy różne style opiekuńczej i wychowawczej praktyki rodziców- autorytarny, permisywny, oraz demokratyczny.
Warto się nad nimi zastanowić, gdyż od nich w dużym stopniu zależy przeszłość i jakość naszych stosunków z dziećmi.


Rodzice stosujący styl autorytarny postępują tak, aby formować dziecko, kontrolować je, przyrównywać jego zachowanie do przyjętych przez siebie standardów.
Starają się narzucić dziecku swoje przekonania, unikają dyskusji z dzieckiem, natomiast bardzo cenią jego posłuszeństwo i podporządkowanie.
Gdy są z dziecka niezadowoleni, gdy przeciwstawia ono swoją wolę ich woli- karcą je, niekiedy cieleśnie. Rodzice autorytarni mają zazwyczaj szacunek wobec autorytetów, szanują pracę, porządek i tradycję.
Wobec dziecka nie stosują zachęt słownych, nie starają się go przekonać do swoich racji, oczekują od niego, że będzie akceptował ich świat.

Styl rodzicielskiego wychowania nazywany permisywnym (przyzwalającym), wyraża się w akceptowaniu i spełnianiu pragnień i dążeń dziecka. Rodzice otaczają je troską są łagodni i ustępliwi. Omawiając z dzieckiem różne problemy i decyzje rodzinne, starają się pozyskać je dla racjonalnych reguł współżycia w rodzinie.
Nie działają jednak aktywnie na rzecz poprawy zachowania dziecka, jeżeli jest ono nieodpowiednie. Są dla dziecka źródłem oparcia i zarazem źródłem realizacji jego życzeń.
Dziecko rządzi same sobą, rodzice unikają sprawowania kontroli nad nim i w rezultacie nie przyczyniają się do tego aby w postępowaniu kierowało się ono społecznymi standardami.
W kontakcie z dzieckiem nie stosują siły ,ale usiłują podejść do niego racjonalnie.

Trzeci styl to wychowanie demokratyczne. Rodzice wpływają na dziecko poprzez konsekwencje jego postępowania. Rozmowami, wyjaśnieniami i przekonywanie starają się zaindukować tj. Wyzwolić w dziecku chęć zachowania się w sposób pożądany przez rodziców. Drogą indukcji dążą do kontrolowania dziecka. Zachęcają je stosując zasadę- daj i bierz, włączają je do aktywnego uczestnictwa w życiu rodzinnym.
Uwzględniają zainteresowania dziecka, jego potrzeby i możliwości.
Zarazem jednak zachowują własne prawa przynależne rodzicom. Swoim autorytetem i psychicznym dyscyplinowaniem starają się przekazać mu zasady uwzględniające prawa i obowiązki zarówno rodziców, jak dzieci.
Psychologiczne dyscyplinowanie polega na stosowaniu dwóch sposobów wychowawczego postępowania. Jednym z nich jest tzw. Wycofanie miłości, czyli chwilowe powstrzymanie się w okazywaniu dziecku serdeczności, przy jednoczesnym poinformowaniu go, że nas zasmuciło i że nam wstyd z powodu jego zachowania.
Drugim jest wspomniana już indukcja, oparta o racjonalne wyjaśnianie i przekonywanie.



Wyniki badań wykazały, że zarówno nasilony autorytarny, jak permisywny styl wychowania nie prowadzą do trwałych, pożądanych zachowań dziecka.
Dzieci wychowywane w taki sposób nie staja się odpowiedzialne, współpracujące i przyjazne. Nie wykazują też ambicji w dążeniu do celu i nie są społecznie kompetentne.

Takie pozytywne właściwości psychiczne występowały natomiast u dzieci wychowywanych przez rodziców w sposób demokratyczny, to jest gdy rodzice byli opiekuńczy i wspierali dziecko w jego dążeniach, a zarazem wymagali podporządkowania się regułom współżycia stosując metody psychologiczne oparte o uczucie i rozum.
We wszystkich badaniach dzieci tak wychowywane wykazywały ponadto wyższy poziom uczciwości, empatii i zdrowej pewności siebie, a także nawiązywały satysfakcjonującą więź z rodzicami.


Świat w którym wychowujemy nasze dzieci jest niestety moralnie niejednoznaczny i nie wystarczy, że będziemy dbać o dyscyplinę i mieć nadzieję na lepszą przyszłość.
To wielkie nieporozumienie sądzić, że dyscyplina jest sposobem na ukształtowanie człowieka, postępującego szlachetnie i osiągającego sukces.
Tak naprawdę samo zdyscyplinowanie dziecka może prowadzić jedynie do tego, że dziecko zachowuje się właściwie i to wszystko.
Wychowanie musi sięgać głębiej, dokonywać się poprzez rozwijanie różnych umiejętności i siły charakteru.
Wielu rodziców traci z oczu swój dalekosiężny cel i wkłada ogromny wysiłek w osiągnięcie tego, co akurat teraz wydaje im się ważne.

My dorośli powinniśmy mieć na względzie, przede wszystkim dalekosiężne, priorytetowe cele, cierpliwie i bez pośpiechu uczyć nasze dzieci i pomagać im w kształtowaniu charakterów. Niestety, jak często zdarza się nam, że kołowrót codziennych obowiązków i zajęć bierze górę, ogarnia nas niczym potężne tornado, porywa i zmiata z powierzchni nasze najlepsze intencje, a super przygotowane plany działania biorą w łeb.
W tej sytuacji zamiast marnować czas na użalanie jakimi to jesteśmy złymi rodzicami, starajmy się lepiej odzyskać panowanie nad sytuacją i celami, które sobie postawiliśmy.

Szukajmy twórczych rozwiązań.
Nie powinniśmy na wychowanie zrównoważonych i zdolnych dzieci patrzeć jak na drogę przez mękę, usłaną niekończącymi się wykładami, nieżyciowymi instrukcjami oraz radami.
Przeciwnie wychowanie powinno następować w codziennym zdobywaniu życiowego doświadczenia, dzielenia się różnymi odkryciami , planowanymi i nieoczekiwanymi zdarzeniami i ćwiczeniami, stymulowanymi przygodami, w których razem z dziećmi bierzemy udział.